Anneliğin sabırla eş değer bir anlamı olduğunu birkez daha farkettim. Bir baba olarak her ne kadar elimden gelen yardımı yapsam da annelik gerçekten çok büyük özveri isteyen bir iş. Kızımız şimdilerde 5nci ayına girdi ve 2 hafta sonra tamamlayacak. Yani annemiz 5 aydır uykusuz ve yorgun. Dün gece kahveyi çok içmemden dolayı zor uyudum ve arada bir uyandım. Selin her kıpırdadığında, her öksürdüğünde, en ufak bir ses çıkarmasında annemiz de uyanıp kontrol ediyor. Nasıl oluyorda bu duruma dayanabiliyor, sabır taşı olsa şimdiye kadar çatlamıştı herhalde. Gece bir ara yine öksürdü ve kıpırdandı, hemen uyanıp kolları ile anaç anne şevkatiyle onu sardı.
O bu kadar sabrın üzerine bazen benim de kahrımı çekmekten geri kalmıyor. Bazen o anki şartlar gereği saçma bir gerekçe ile kızıp onu üzebiliyorum. O buna rağmen iç alınmıyor. Hem beni hem Selin'i bir kürek mahkumu gibi taşıyabiliyor. Ben her ne kadar Selin'le vakit geçirsem, altını değiştirmesine, banyo yaptırmasına yardım etsem, avutsam da asla yükünün yarısını bile almış olmuyorum. Belki bir gün esir alındığı uykusuz geceler bitecek ama ya sonra… Sonra başka şeylere sabretmeyi deneyecek. sonra başka şeylere…
Ben yine hep yanında olacağım, seni yine hep seveceğim.